Niechciana psyche

 

Jest taka dziedzina medycyny, która moim zdaniem należy do bardzo zaniedbywanych. Pewnie dla niektórych, to wstydliwy temat do rozmów. Tą dziedziną jest psychiatria, o której tak pięknie i mądrze pisał prof. Antoni Kępiński odkrywając przed nami tajemnice schizofrenii, cyklofrenii, melancholii, lęku czy nerwicy. Pisał także o tym, jak postępować i opiekować się pacjentem psychiatrycznym. Do dnia dzisiejszego jego rozważania stanowią podstawę wykładów dla przyszłych psychiatrów.

Tymczasem oddziały psychiatryczne sytuowane są na obrzeżach miast, z dala od centrum tak, żeby były niewidoczne. Bardzo często budynki psychiatrii nie są modernizowane. W Rzeszowie od kilkudziesięciu lat są te same płytki na podłodze, ta sama lamperia na ścianach, te same drzwi, ten sam zapach w powietrzu. Przepełnione oddziały dla dorosłych i dla dzieci, pacjenci leżący na korytarzu.

Czy tak ma wyglądać leczenie tej najbardziej wrażliwej materii człowieka? Gdzie intymność, spokój i przestrzeń dla relacji pacjent – lekarz?

Do tego dochodzą masowe wypowiedzenia psychiatrów, którzy chcą porzucić pacjentów. Tak zdarzyło się w Gdańsku na Srebrzysku. Czy ta sytuacja pomoże młodym pacjentom? Da im poczucie bezpieczeństwa? Moim zdaniem będzie wręcz przeciwnie.

Profesor Antoni Kępiński nie namawiał lekarzy aby w trudnych sytuacjach odchodzili od łóżek pacjentów. Widać wielu z nich o tym zapomniało.

Psychiatria to niechciane dziecko, to gorący kartofel dla każdej władzy w naszym państwie.

Jeszcze do niedawna placówki opiekuńczo-wychowawcze w sytuacji całkowitej bezsilności w stosunku do tzw. trudnego dziecka oddawały go pod opiekę szpitalnego oddziału psychiatrycznego, który w ten sposób wykonywał „limity”. Było to naganne, ale na szczęście się skończyło.

A tym czasem brakuje specjalistów: geriatrów-psychiatrów, brakuje specjalistycznych miejsc dla pacjentów seniorów. Brakuje tego samego również dla dzieci i młodzieży.

Zawsze wydawało mi się, że każdy lekarz, w tym przypadku psychiatra, powinien być jak Janusz Korczak, który pozostał z dziećmi do końca. Widać dla niektórych są rzeczy ważniejsze od przysięgi Hipokratesa…

Profesor Antoni Kępiński w książce „Poznanie chorego” w rozdziale „Psychiatra” napisał cyt. „Dla chorego psychiatra jest zawsze ważną osobą, szuka w nim zrozumienia i choć trochę uczucia”. Moim zdaniem opuszczanie pacjentów jest całkowitym zaprzeczeniem słów wypowiedzianych przez klasyka psychiatrii.

© Mirka Widurek

Draganowa, 16 listopada 2019r.

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony