To, czego nie chcecie oglądać.
To, o czym nie chcecie wiedzieć.

Wróciliśmy dzisiaj, nad ranem z Krakowa.
Tym razem w ramach wolontariatu „Zupy na Plantach” odwiedziłam krakowskie pustostany. Towarzyszyłam dwóm cudownym dziewczynom Natalii i Ani. Dziękuję im za zaufanie i pokazanie mi tego, czego Wy nie chcecie oglądać i o czym nie chcecie wiedzieć.

Pustostany.

To brzmi pięknie i niewinnie. Dobrze się kojarzy. To nie żadne pustostany, to przedsionki piekła. Ta noc wywarła na mnie ogromne piętno. Nie potrafię nawet usiąść i płakać. Nie mam ochoty o tym opowiadać. Po tym wszystkim na co było mnie stać to odpowiedź Markowi, że nie jestem w stanie o tym rozmawiać.

Zobaczyć na własne oczy to, co niewyobrażalne jest czymś czego jeszcze nie doświadczyłam. Ludzie ludziom takie życie fundują w środku bogatego miasta, pełnego zadowolonych, ale niestety obojętnych ludzi.

Bo jak nazwać sytuację, gdy od lat, przed tym samym sklepem siedzi na ziemi 72-letni staruszek. Jedynym jego dobytkiem są trzy reklamówki, maleńkie radio na baterie i kołdra, którą rozkłada na rampie. Żyje pod tym sklepem przez cały rok. Od 30 lat nigdzie nie mieszkał. Z rozmowy z nim wnioskuję, że jest oczytany i bardzo inteligentny. Przed tym sklepem spędza również święta. Gdy zima jest bardzo sroga przyjmuje go na kilka dni schronisko, oczywiście jeśli są miejsca. Dostał od nas gorącą herbatę z termosu, kanapki, szalik, kalesony i skarpety. Obiecałyśmy mu również ciepłe buty, bo te które miał na sobie nie nadają się do przetrwania zimy. Całe szczęście, że nikt mu nie dokucza i nie przepędza, bo w krzakach czy na stercie śmieci nie miałby szans na przeżycie. Pan Adam (imię zmienione) który pogodził się już ze swoim losem, mimo wszystko jest optymistyczny a o ludziach wyraża się bardzo dobrze.

Inni, których odwiedziłyśmy żyją jak niepotrzebne nikomu przedmioty, wśród sterty śmieci i własnych odchodów.
Ania i Natalia to bardzo silne dziewczyny, które śmiało mogę porównać do aniołów stróżów. A ja, no cóż tylko stałam sparaliżowana i myślałam o tym, że już niczego gorszego w życiu nie zobaczę.

Nie godzę się na to, żeby tak było. Za los tych ludzi wszyscy ponosimy odpowiedzialność.

Ja ponoszę i Wy ponosicie. Nasze Państwo ponosi. Samorządy ponoszą. Radni i ważni prezydenci miast. A jak się wszyscy już poczujemy, że jesteśmy winni, to może zaczniemy to wspólnie zmieniać. Panie Prezydencie Krakowa, Mecenasie kultury i sztuki, za to wszystko, co zobaczyłam tej nocy powinien się Pan bardzo wstydzić.

Mam nadzieję, że za miesiąc będę mocniejsza, bo to nie będzie już pierwszy raz.

 

Ps.
Jestem najstarszym „Pustostanowcem na Zupie”. Pozostali są młodsi od moich dzieci. Jednak są dla mnie mentorami, przewodnikami i nauczycielami, za co im bardzo dziękuję.

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony

© Mirka Widurek
Draganowa, 13 listopada 2019r.

Parę zdjęć: