Tak, jesteśmy porąbani!

„Wszyscy jesteśmy porąbani. I to jest fajne” napisała Siostra Małgorzata Chmielewska, która jest dla mnie niekwestionowanym, autorytetem w dziedzinie obdarzania szacunkiem drugiego człowieka.

Bo jak nazwać sporą grupę niemłodych już ludzi z Beskidu Niskiego, którzy przez sześć dni w tygodniu od godziny 22.00 „zasuwają” swoimi samochodami, za swoją kasę po jedzenie dla osób starszych, chorych i niepełnosprawnych? To jest około 400 wyjazdów w miesiącu. Niektóre z tych wyjazdów to 60km w jedną stronę. Jak nazwać Marka, który robi z tego co tydzień „nieludzkie” zestawienie do Banku Żywności? To jedzenie, które przywozimy, następnego dnia rozwozimy ludziom do domów.

Jak nazwać parę emerytów, którzy dwa razy w miesiącu biorą udział w gotowaniu zupy dla osób bezdomnych? Jadą w tym celu do Krakowa (170km w jedną stronę) i do Rzeszowa (80km w jedną stronę). Ładują wtedy cały samochód żarcia do przygotowania zupy i kanapek. Co jakiś czas zawożą tam zrobione przez siebie soki, przeciery i powidła.

Jak nazwać 63-letnią seniorkę, która raz w miesiącu w godzinach nocnych odwiedza osoby bezdomne na krakowskich pustostanach? Jedzie w tym celu do Krakowa, 170km w jedną stronę.

A wszystko to po to, by pomóc i na koniec życia powiedzieć, że było fajnie. Tak jesteśmy porąbani, bo ważny jest dla nas człowiek, ważna jest pomoc słabszemu i szanujemy ludzi. A młodzi ciągle się zastanawiają: o co tym starym chodzi, po co to robią, jaki mają interes, do czego dążą? A oni nic z tego nie mają i o nic im nie chodzi. Bo najtrudniejsze do zaakceptowania są te najprostsze prawdy.

Super być po prostu porąbanym.

© Mirka Widurek
Draganowa, 27 lutego 2020r.

 

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony