To też jest starość

Starość to nie tylko kluby seniora, nauka języka angielskiego, wycieczki i sanatoria. Starość to także nieumyte od tygodni włosy, podarte rajstopy, nie zmieniana pachnąca moczem bielizna. Starość to trzęsące się ręce i nogi. Na nogach brudne i podarte kapcie. Od tygodni nie zmieniana odzież i zepsute zęby.

Starość to także brak możliwości dotarcia do miasta do NFZ żeby podbić receptę na pieluchomajtki. Potem te zużyte pieluchomajtki trzeba wyrzucić do śmietnika. Kto ma to zrobić jeśli nikt nie chce odwiedzić starszego człowieka. Leżą i śmierdzą.

A dzieci są daleko, albo blisko i nie mają czasu.

Na śniadanie jest prawie suchy chleb z resztkami pasztetowej, jakiegoś sera, a do popicia czarna herbata. Nie ma mowy o owocach, jogurtach czy czekoladzie.

W oknach wiszą brudne firanki, a szyby były myte ostatnio kilka lat temu. W zlewie zalegają brudne naczynia, bo brak siły i chęci do ich umycia. Nawet lekarz rodzinny wypisuje receptę nie podnosząc głowy i nie dotykając pacjenta w dłonie, w geście troski i empatii. A przecież dotyk jest taki ważny. Gdyby był pies lub kot byłoby się do kogo przytulić. Telefon milczy od tygodni, a jego klawisze pokryły się szarym kurzem.

Taka starość to powolne umieranie i czekanie na nieuchronne odejście. Odejście może do lepszego?

Potem pozostaje puste mieszkanie pełne rupieci, które lądują na śmietniku. Mieszkanie trzeba szybko odnowić i wynająć, albo sprzedać. Po starości pozostaje jednak jeszcze długo zapach moczu i brudna kuchenka gazowa.

Gdzieś głęboko w szufladzie schował się album ze starymi zdjęciami. Na zdjęciach starość za młodu i dzieci, które nigdy nie miały czasu. A zapach starości unosi się w powietrzu i już niedługo osiądzie na ich ramionach. Ale, one o tym jeszcze nie myślą...

© Mirka Widurek
Draganowa, 22 lutego 2020r.

 

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony