Powrót do strony Publicystyka:

 

A ja się nie zgadzam.

A ja się nie zgadzam i mam do tego prawo. Dyskutujemy na temat wolontariatu w aspekcie długości jego trwania. Zatem wolontariat krótkoterminowy, czy długoterminowy?

Moim zdaniem zdecydowanie ten drugi.

Oczywiście wybrałam wersję trudniejszą do realizacji, a dla niektórych nawet nieosiągalną. Od lat w środowisku, w którym działam jako tzw. „dinozaur-społecznik” wypracowaliśmy wspólnie doskonale funkcjonujący i świetnie sprawdzający się w działaniach pomocowych wolontariat długoterminowy.

Kilkadziesiąt tych samych osób, od kilkunastu lat pomaga innym w pokonywaniu życiowych trudności. Nie wyobrażam sobie, że w naszych działaniach, co parę tygodni pojawiają się nowi ludzie, którzy nagle odkryli w sobie pasję wolontariusza. A po zetknięciu się z rzeczywistością np. trudne dojazdy, trudni ludzie, brak środków finansowych, po prostu rezygnują. Trzon wolontariuszy w Beskidzie Niskim stanowią ludzie w średnim wieku i trochę starsi. Uważam, że to jest nasza siła – odpowiedzialność, zaufanie, rzetelność, ustabilizowane życie prywatne, dyspozycyjność i doświadczenie życiowe.

Żaden z nas nie odmówi pomocy w danej chwili, bo na przykład jest na imprezie lub wypił kilka piwek z kolegami w pubie. Bo u nas nie ma klubów i pubów, ani też młodych ludzi, którzy mogliby zostać wolontariuszami. Oni pouciekali do miast a tam mogą się angażować w wolontariat, ale tylko krótkoterminowy, bo przecież jest szkoła, uczelnia, dodatkowa praca i życie towarzyskie.

Zatem każde miejsce jest inne i wymaga innego spojrzenia na wolontariat. Ja jednak wolę ten długoterminowy, bo on daje poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Komu? No, przecież tym, którzy stoją po drugiej stronie, tym dla których jesteśmy wolontariuszami.

Nigdy o tym nie zapominajmy.

© Mirka Widurek
Draganowa, 27 października 2019r.