Powrót do strony Publicystyka:

 

Ale heca

Niedzielne popołudnie. Trochę leniwe, poświąteczne. Siedzieliśmy z Markiem przy herbatce z suszonych owoców i popijając ten zacny napój rozmawialiśmy o nadchodzącym tygodniu. Czeka nas we wtorek wyjazd do Krakowa. Zawozimy parę rzeczy do Emausa. Trochę ubrań i jedzenie. Wieczorem natomiast ruszam, jako wolontariusz, na krakowskie pustostany.

Siedząc przy tej herbacie zaczęłam się zastanawiać czy nie zmarznę, bo zapowiadają mróz, a ja mam problemy ze stawami u obydwu rąk. Po chwili zastanowienia puknęłam się w czoło. Przecież będę miała na sobie czapkę, kurtkę, rękawiczki i ciepłe buty. Jak w ogóle mogę się nad tym zastanawiać?

Co mają powiedzieć Ci, do których jedziemy? Śpią na gołej ziemi, pod foliowym dachem, przykryci ubraniami lub starymi kołdrami. Dała o sobie znać ciemna strona seniora wolontariusza. No cóż czasami jednak też trzeba pomyśleć o sobie, żeby móc jak najdłużej pomagać innym.

Ale heca! Przyłapałam sama siebie na tym, że myślę też o sobie!

© Mirka Widurek,
Draganowa, 5 stycznia 2020r.