Eleonora, której nigdy nie poznałam

Wstęp

Ten felieton napisałam dwa miesiące temu. Któregoś dnia przyszła taka chwila nostalgii, chyba w czasie słuchania piosenki Beaty Kozidrak. Leżał, leżał wśród kilkudziesięciu innych, jeszcze nie puszczonych w ruch. Dzisiaj po udanej akcji CBŚ w Rzeszowie wymierzonej w agencje towarzyskie nadszedł ten odpowiedni moment. Długo czekałam na taką akcję. Cierpliwość popłaca…

Felieton

Minęły lata, wiele lat a ja czasem wspominam dziewczynę, o którą walczyłam, ale której nigdy nie poznałam. Powiedzmy, że miała na imię Eleonora i naprawdę miała 14 lat. Była wychowanką jednego z domów dziecka na terenie Rzeszowa dzisiaj miasta miodem i mlekiem płynącego. Byłam wtedy wizytatorem Kuratorium Oświaty i nadzorowałam placówki opiekuńczo-wychowawcze.

Ponieważ zawsze pcham nos w trudne sprawy nie bojąc się konsekwencji wpadłam na ślad Eleonory. Dziewczyna była małoletnią prostytutką zatrudnioną w jednej z podrzeszowskich agencji towarzyskich. A było ich wtedy zaledwie kilka, nie to co dzisiaj. Namierzyłam agencję, właściciela i telefony. Sprawę oficjalnie zgłosiłam do Komendy Miejskiej i Wojewódzkiej Policji. W toku prywatnego śledztwa ustaliłam, że Eleonora była wykorzystywana też przez policjantów, którzy często pijaną dziewczynę podwozili pod dom dziecka.

Klienci płacili Eleonorze nie tylko pieniędzmi. Często przywoziła do domu dziecka dobre kosmetyki i słodycze. To było wrażliwe dziecko. O wszystkim wiedział personel placówki. Moim zdaniem personel, policjanci oraz ludzie z agencji tworzyli tzw. układ.

Po pewnym czasie sprawę zgłosiłam do TVN Kraków. Nie podjęli trudnego tematu. Tłumaczyli, że nie było świadków, nikt nie chciał zeznawać. Ja uważam, że się wystraszyli, bo sprawa była bardzo poważna. Jak zrobiło się głośno wokół dziewczyny, to zaczęli ją przerzucać z agencji do agencji. Wiem, że była w Warszawie i w Zakopanem.

Sprawę zatuszowano. Nie pomogły moje pisma i wizyty. Eleonora zniknęła. Nigdy Jej nie poznałam. Takie to były czasy.

Smród moralny, cierpienie dziecka i moja bezsilność. Ta sprawa nauczyła mnie jednak, że podejmując walkę trzeba wytrwać do końca. Umieć stanąć twarzą w twarz z dużo silniejszym. Dzisiaj wiem, że Eleonora powróciła do normalnego życia. Jednak nikt z nas nie odda Jej straconego dzieciństwa. Ci wszyscy, którzy na to patrzyli będą smażyli się w piekle własnych wspomnień. Czego im życzę z całego serca.

Pozdrawiam Cię Eleonoro, której nigdy nie poznałam.

Ten tekst poświęcam wszystkim nieletnim prostytutkom, którym dorośli zgotowali piekło zamiast dzieciństwa.

© Mirka Widurek,
Draganowa, 20 października 2019r.

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony