Powrót do strony Publicystyka:

 

O miłości czy o starości?

Nigdy nie myślałam, że będę uzależnionym nałogowcem. Jak każde uzależnienie, to moje też przyszło nagle, znienacka, pomalutku i niespodziewanie. Tym nałogiem jest pisanie. Piszę sama nie wiem co, ale powiedzmy, ze coś na wzór felietoników. To moje osobiste wypowiedzi z wnętrza mnie samej.

Robię to każdego dnia.

Każda inspirująca rozmowa z kimś obcym lub bliskim zostaje ubrana w szaty słów i przelana na papier. Jazda autobusem, tramwajem kończy się mini felietonikiem. Spacer po Warszawie i Krakowie kończy się tak samo. Złe uczynki złych ludzi też.

Ale przede wszystkim chcę pisać o dobrych ludziach i czynionym przez nich dobru. Każdy dzień dostarcza mi nowych tematów. Te tematy są jak nutki na pięciolinii i tworzą muzyczkę mojego wnętrza. Któregoś dnia zbiorę je wszystkie i zabrzmią jak orkiestra.

Cieszy mnie to pisanie, bawi, zmusza do refleksji a przede wszystkim mobilizuje szare komórki do codziennej, wytężonej pracy. Jedni się z tego śmieją, inni szydzą ale są też tacy, którym sprawiam małą przyjemność. I robię to właśnie dla nich.

W tym zaganianym i trudnym świecie nie jest łatwo pokazać siebie, tego prawdziwego, bez żadnej bariery ochronnej. Dla mnie to, co robię jest swoistym katharsis.

A tymczasem przede mną na biurku leży cały stos kilkudziesięciu felietonów, które czekają z niecierpliwością. Ja jednak mam dylemat: dzisiaj o miłości, czy o starości? Jutro będzie o miłości, a pojutrze o starości. A może jednak na odwrót. Zobaczymy, którą nutę umieszczę na pięciolinii.

© Mirka Widurek,
Draganowa, 5 stycznia 2020r.