Powrót do strony Publicystyka:

 

Każdy ma prawo do marzeń
Każdy z nas ma marzenia, do czegoś dąży, chce coś osiągnąć, gdzieś dotrzeć w swoim życiu.
 

Każdy.

Czy to oznacza, że tak naprawdę każdy? Czy jest grupa społeczna, której to nie dotyczy? Lub, zapytam inaczej: czy jest grupa społeczna, której nie wolno jest mieć marzeń i dążyć do czegoś w życiu?

W tym i tak, coraz bardziej podzielonym społeczeństwie dochodzi, moim zdaniem, do coraz większych podziałów. Jedni czują się bardziej uprzywilejowani i ważniejsi i pomiatają tymi słabszymi i ich zdaniem „gorszymi”.

Zauważam to zjawisko dosłownie wszędzie. W autobusie, w którym nikt nie reaguje na moje proszę, przepraszam, dziękuje; sklepie gdy wchodząc jestem oceniana za wygląd i tym samym za zasobność portfela; w ministerstwie przez szatniarza; na parkingu przez ochroniarza a w kawiarni przez kelnerkę.

Ostatnio bardzo zaangażowałam się w działania na rzecz osób bezdomnych. Należy w trybie pilnym zmienić wiele nieżyciowych przepisów. Rozmawiam o tym z tymi i owymi drążąc temat.
Osoby bezdomne też mają swoje marzenia, potrzeby, gdzieś chcą dotrzeć w swoim życiu. Jednak trzeba im w tym pomóc. I tutaj zaczynają się problemy, bo bezdomność nie jest na tyle ważna, żeby ją dostrzec. Przecież osoby bezdomne nie wyjdą na ulicę z transparentami, nie będą okupować sejmu, nikt ich nie zaprosi do stacji telewizyjnych ani też nie pojadą do Brukseli. Wbrew pozorom wcale nie brak dachu nad głową jest tym czego najbardziej potrzebują. Ich największym problemem jest odrzucenie, poczucie bycia gorszym, takim który ma inne potrzeby niż my, nie zasługuje na marzenia i z pewnością w swoim życiu nie dąży już do niczego.

A my, coraz bardziej odgradzamy się od innych ludzi twardą skorupą egoizmu. Nie musimy już nawet mówić o tym, że pogardzamy, gardzimy i odrzucamy. Wystarczy mowa naszego ciała – spojrzenia, wyraz twarzy, gestykulacja.

Jest mi z tym coraz trudniej. Narasta we mnie coraz większy bunt i często tracę orientację jak odnaleźć się w tym wszystkim. Najlepiej byłoby siedzieć w domu, wyłączyć komputer, pielęgnować ogród i odpuścić sobie wyjazdy to tu, to tam.

Każda walka musi mieć sens a ta moja chyba go pomału traci… Jednak dopóki drzemie we mnie duch wojownika, to będę ją kontynuować. Tę walkę o słabszych z dużo silniejszymi. To trudna walka, bo trzeba pokonać utarte opinie, schematy myślowe, brak tolerancji i czarne dziury w obszarze urzędniczej empatii.

© Mirka Widurek,
Draganowa, 18 stycznia 2020r.