Powrót do strony Publicystyka:

 

Bajka o ambitnym indorze

W wiejskiej zagrodzie pełnej kurek pojawił się indor z czerwonym wolem. Długo przymierzał się do objęcia władzy w kurniku. Aż w końcu spolegliwe kurki wybrały go na przywódcę. Na początku był nawet miły. Z pewną nieśmiałością rozkładał swoje pióra. Czas upływał a on pomalutku, pomalutku zaczął być coraz bardziej śmiały, a nawet hardy.

Coraz częściej odważnie trzepotał piórami zaganiając kurki na grzędy, żeby znosiły jajka. W końcu tak się ośmielił, że do zagrody zaczął sprowadzać inne indory, protegowane przez superindora.

Z radosnym wyrazem dzioba zaczął przeganiać z kurnika kurki, które nie były im posłuszne. Zaprzyjaźniony był nasz indor z indorem z sąsiedniego kurnika. Ta przyjaźń była niezwykle owocna dla obydwu. Wymieniali się wiedzą jak rządzić kurnikiem, jak eliminować ambitne kurki i nie robiąc nic czerpać zyski z pracy kurek spolegliwych.

Tak długo wojował nasz indor, aż któregoś dnia gospodarz zrobił z niego indora pieczonego. Po ambitnym indorze nie zostało nawet piórko.

Zatem zapamiętajcie ambitne indory, że i na was przyjdzie koniec. Nie pomoże wtedy superindor, bo on też ma przecież swojego gospodarza.

Tę bajkę dedykuję wszystkim spolegliwym kurkom, żeby im uświadomić, że władza żadnego indora nie jest wieczna. A skoro tak, to może już teraz warto zacząć wyrywać im piórka i zachować je na pamiątkę.

© Mirka Widurek,
Draganowa, 9 stycznia 2020r.