Nikt nie powiedział, że będzie łatwo.

O starości.

Czego boję się w życiu najbardziej? Do niedawna uciekałam przed fałszywymi ludźmi, którzy uśmiechając się do mnie, poza moimi plecami robili swoje. Bałam się obłudy, fałszu i kłamstwa. Mam to już poza sobą. Te demony zostały ujarzmione i nie są w stanie już mnie sparaliżować.

Boję się starości, która z każdym rokiem jest coraz bliżej mnie. Kiedy o niej myślę jestem pełna lęku. Lęku bo przed nieznanym, nieskonkretyzowanym. Kiedy patrzę na niektórych starszych ludzi to myślę o tym, że ja tak nie chcę.

Nie chcę każdego dnia rozpoczynać i kończyć w poczuciu bycia niepotrzebnym.

Nie chcę nie móc decydować o sobie.

Nie chcę żyć w swoim zamkniętym dla innych świecie.

Z drugiej strony nie chcę tak jak inni robić ze starości show i udawać, że jest się klaunem na cyrkowej scenie. A może moje lęki są niepotrzebne bo nie będzie żadnej starości. Kto to wie? Nie mnie o tym decydować.

Jedno wiem, że starość to największe wyzwanie dla każdego z nas. Należy zachować umiar między poczuciem bycia niepotrzebnym a byciem klaunem. To trudne, ale przecież nikt nie powiedział, że będzie łatwo.

Najważniejsze to móc pokonywać starość we dwoje. Tak, pokonywać, bo starość jest jak szczyt w górach. Ten szczyt trzeba zdobyć, ale wcześniej należy odpowiednio się przygotować do tej wyprawy. Boję się nieznanego. Boję się drogi na ten szczyt. Lęki są jak nieokiełznane demony. Skoro poradziłam sobie z tamtymi, to może z tymi też sobie poradzę.

© Mirka Widurek
Draganowa, 1 lutego 2020r.

Powrót do strony Publicystyka:

do góry strony