Powrót do strony Publicystyka:

 

Nasza wojenka

Ostatni felieton, który poświęciłam dobru był oczywiście moim subiektywnym odczuciem jak powinno być. Dobrze wszyscy wiemy, że tak wcale nie jest.

Nie ma chęci współpracy. Nie ma jej po jednej jak i po drugiej stronie. Po jednej stronie jest hejt, wulgaryzmy i obraźliwe wypowiedzi. Po drugiej stronie nie lepiej. Obraźliwe porównania, głupie memy i ciągłe wytykania.

Mowa ciała niektórych osób mówi wiele i nie trzeba mówionego i pisanego, żeby odczytać niechęć lub akceptację. Pojawiająca się na twarzy niechęć, mająca wyraz w charakterystycznym grymasie, mówi nam o tym, że na przykład: siedzę obok ciebie, ale cię nie akceptuję, nie chcę z tobą współpracować, siedzę koło ciebie bo muszę, bo inni tego ode mnie oczekują. Albo tak, jestem z wami, jestem szczęśliwy, że mogę tu być dzisiaj, jestem całym sercem za tym co robicie.

Wartościujemy ludzi nie ze względu na to co dobrego robią, jak chcą pomagać tylko ze względu na to, po której stoją stronie lub po której wydaje nam się, że stoją.
Robi się coraz gorzej i któregoś dnia zaczniemy sobie tak agresywnie skakać do oczu, że nie będzie już odwrotu. Wielka szkoda, bo w ten sposób zaprzepaścimy wiele szans pomocy innym.

Ale przecież w tym wszystkim wcale nie chodzi o to. Chodzi tylko o to aby ta wojenka trwała jak najdłużej. Głupie to wszystko i zdaje się jedynie potrzebne jak zeszłoroczny śnieg. Jak się zdarzy, że ci z jednej strony zaczną współpracować z tymi z drugiej, to wtedy trzeba to zepsuć.

Bo, hola, hola!
Wszystko ma swoje granice, a one już dawno zostały wyznaczone.

© Mirka Widurek,
Draganowa, 13 stycznia 2020r.