Powrót do strony Publicystyka:

 

Dreszcze emocji, czyli drugi Pitaval Krakowski

Tajemnicze miejsce o nazwie „Hotel”. Budynek, który wygląda jakby niedawno został zbombardowany. To stary hotel z epoki gierkowskiej. Parter i piętro. Bez okien, z pustymi otworami. Wygląda jak pokiereszowany potwór z pustymi oczodołami. Wejście na górę, po schodach. Ciemno, głucho, po prostu strasznie. Słychać tylko wiejący wiatr.

Idziemy po długim korytarzu, pod nogami czujemy resztki wykładziny. Po jego obydwu stronach są pokoje – bez drzwi i okien. Niektóre pokoje mają widoczne ślady spalenizny.
Hotel jest przystanią dla osób bezdomnych. Widać ślady zamieszkania, ale mimo późnej pory nikogo nie ma. Pod naszymi nogami walają się sterty śmieci. A w powietrzu unosi się zapach strachu. Nie wolno się oddalać, trzeba chodzić razem, bo nie wiadomo, w którym pokoju czai się zło.

Pod kikutem budynku zauważyłam zaparkowany samochód, którego kierowca, na nasz widok, zgasił światła i lekko wycofał auto za budynek.

Obchodzimy piętro i schodzimy na dół. Strach towarzyszył mi do końca, ale wrócę tam już niedługo. Ciekawe co robił tam ten zaparkowany samochód? Gdzie podziali się mieszkańcy hotelu?

Spróbuję rozwiązać tę zagadkę. Tego felietonu nie mogą przeczytać moje dzieci, bo wiecie co się stanie…

© Mirka Widurek,
Draganowa, 8 stycznia 2020r.